Posted: 02/25/19 | February 25th, 2019
While walking down the streets of Medellín, I came across a Dunkin’ Donuts, a donut chain from my hometown of Boston. (It’s the best. Locals are quite attached to Dunkin. Don’t mess with a Massachusetts resident and Dunkin.)
As I looked at the store, a pit formed in my stomach and I got quiet and melancholy.
For days, I had been coming across Starbucks, McDonald’s, KFC, Papa John’s, and now, Dunkin’ Donuts!
Medellín had been overrun by the chains.
Another place ruined by globalization!
Another place where the local character was dying.
Or…was it? (Said in a Morgan Freeman narrator voice.)
Was that Dunkin’ Donuts really a bad thing?
Or that Starbucks I saw earlier? Or all those Papa John’s? (I mean that garlic butter sauce is amazing.)
As I continued down the street, a thought struck me: What had that Dunkin’ Donuts really ruined?
I mean the shops and stalls nearby were still full of life and brimming with customers buying snacks and coffee.
What was really bothering me?
Then it hit me.
I realized that maybe why I got sad was because what Dunkin’ Donuts really had destroyed was not Medellin but what I thought Medellin was.
As travelers, I think we tend to hate “globalization” because we think of places to be a certain way from books, movies, and our collective cultural consciousness.
We typically have this image — based on no firsthand experience — of what a destination should be like and how the people should act. We think of deserted beaches, or quaint cafés, or rustic old towns, or gritty, worn-down cities because we saw that in a movie or read a book ten years ago. I mean, most Americans still think Colombia is teeming with narcos or that Eastern Europe is still like it was the day after the Iron curtain fell.
This is not a new phenomenon. We want the places we check out to fit into the box we mentally created for them. We want our image of them validated.
Heck, even mark Twain felt this way about the Taj Mahal:
” I had read a terrific deal too much about it. I saw it in the daytime, I saw it in the
moonlight, I saw it near at hand, I saw it from a distance; and I knew all the time, that of its kind it was the wonder of the world, with no competitor now and no possible future competitor; and yet, it was not my Taj. My Taj had been built by excitable literary people; it was solidly lodged in my head, and I could not blast it out.”
I mean we in part travel for a sense of adventure and exoticness. To be explorers and find spots devoid of any outside influence. My pal Seth Kugel said in his book a town in England became popular with Chinese tour groups in 2016 because it was quintessentially English. Chinese tour groups wanted to see a place that matched their vision.
Globalization stops all that from happening.
Suddenly, we’re walking down the street — and we see a part of home.
Our illusion – the myth we created about the destination we are in – is shattered.
“Well, there’s a Starbucks. The tourists are here. This place is ruined now.”
But is that really a bad thing?
When we think of how someplace should be — like Thai islands with little huts and empty beaches, or rural villages filled with only local food and pushcart vendors — we seek to freeze the world (and typically with an air of leftover colonialism).
We forget that places aren’t Disneyland and it’s not 100 years ago. τα πράγματα αλλάζουν. places develop, mature, and move on. The world around us hasn’t stood frozen in time to act like our theme park. (And this doesn’t even touch the tip of the iceberg around the colonialism / Western stereotypes associated with these ideas.)
Would I rather see the world full of mom-and-pop stores and no Dunkin’ Donuts in Medellín?
On the surface, yes.
But if I really think about it, that’s because I want to escape my home, not be reminded of it. It’s because I’d like the world to match the one I see in books and movies. It’s because no one is completely immune to the views I just talked about. I’ve created a castle in the sky that I don’t want to see destroyed.
But part of the art of discovery is having your preconceptions shattered.
For example, most Americans (and maybe even most people in the world) view Colombia as this remote jungle full of coffee, crime, fruit, and narcos roaming the street. It’s gritty and dangerous.
But Colombia is nothing like people think it is. Medellín has one of the best transportation systems I’ve ever seen outside Scandinavia, and Wi-Fi is everywhere. There’s also some incredible Michelin star–worthy gastronomy taking place here. Bogotá has world-class museums. digital nomads flock there. The roads are stellar. many young people speak English, they are educated, and they are very informed of world events.
So, as Colombia sheds its narco past and embraces the world as much as the world embraces it, should we – I – be surprised that the guy riding in a littΤο Le Jeep παίζει τον Taylor Swift, ή ότι τα μπιφτέκια και οι πίτσες και το τζιν και οι τόνο είναι πολύ δημοφιλείς; Πρέπει να εκπλαγούμε που οι Κολομβιανοί θέλουν και μια γεύση του κόσμου;
Σκεφτόμαστε συνήθως την παγκοσμιοποίηση ως μονόδρομο, όπου οι δυτικές αλυσίδες “εισβάλλουν” άλλες χώρες. Η συνομιλία μας στη Δύση είναι πάντα για το πώς καταστρέφουμε άλλα μέρη.
Ωστόσο, αυτά τα μέρη δεν επιβιώνουν μόνο σε τουριστικά δολάρια. Οι ντόπιοι τρώνε εκεί. Ποιοι πρέπει να τους πούμε όχι;
Και συνήθως σκέφτομαι το αντίστροφο: όταν ταξιδεύουν οι άνθρωποι από άλλους μη δυτικούς πολιτισμούς, έχουν την ίδια αντίδραση;
Οι Κολομβιανοί ταξιδεύουν κάπου και πηγαίνουν, “Ugh, ένα Mondongo Place εδώ; Αυτό το μέρος καταστρέφεται. ”
Οι Ιταλοί μισούν το βλέμμα της πίτσα στις διακοπές;
Μήπως η ιαπωνική θλίψη βλέπει σούσι στο εξωτερικό;
Δεν θέλω να δω τις χρυσές καμάρες δίπλα στις πυραμίδες, αλλά είναι τόσο κακό που υπάρχουν μερικά franchises στην Αίγυπτο; Ποιοι πρέπει να πούμε, “Γεια σου, δεν μπορείς να το έχεις. Θέλω να σκεφτώ τη χώρα σας ως αυτό το Arabian Nights Fantasy! Απαλλαγείτε από αυτό το μέρος πίτσας! Πού είναι τα παιδιά στις καμήλες; ”
Είτε πρόκειται για μια αλυσίδα είτε για ένα είδος κουζίνας, δεν νομίζω ότι η ανάμειξη των πολιτισμών είναι τόσο κακό.
Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι τέλεια. Και, φυσικά, τα οφέλη της δεν είναι ισορροπημένα. Οι άνθρωποι έχουν γράψει τόμους για αυτό το θέμα. Ας το αφήσουμε στην άκρη. Δεν είμαι εδώ για να το συζητήσω. Είμαι εδώ για να αναλογιστώ την παγκοσμιοποίηση και τις αντιλήψεις μας ως ταξιδιώτες.
Ότι ο Dunkin ‘Donuts μου υπενθύμισε ότι ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος που μου επιτρέπει να είμαι στο Medellín επιτρέπει επίσης στους Κολομβούς να έχουν πρόσβαση όχι μόνο στον πολιτισμό μου αλλά και σε άλλους πολιτισμούς.
Νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε την παγκοσμιοποίηση μέσω του μυωπικού φακού μονής κατεύθυνσης να είναι ένας δυτικός ταξιδιώτης.
Θέλουμε πραγματικά μέρη να παραμείνουν φτωχοί / απομονωμένοι / ανεξάρτητοι, ώστε να μπορούμε να έχουμε μια “αυθεντική” εμπειρία που βασίζεται σε κάποια φαντασία που έχουμε για έναν προορισμό; Δεν θέλουμε πραγματικά οι ντόπιοι να βιώσουν πίτσα, μπιφτέκια, ή σκωτσέζικα, τζαζ μουσική ή ταϊλανδέζικο ποπ ή οτιδήποτε άλλο δεν είναι τοπικό;
Δεν νομίζω ότι πρέπει να εξετάσουμε την παγκοσμιοποίηση ως προκαλώντας ένα μέρος να “καταστραφεί”. Οι καλλιέργειες είναι πάντα σε ροή.
Η ίδια διαδικασία που έφερε σε εμάς άγνωστους πολιτισμούς έχει φέρει επίσης μέρη του πολιτισμού μας (μεταξύ άλλων) εκεί.
Όταν έχετε περισσότερους πολιτισμούς που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, μπορείτε να καταλάβετε ότι ο καθένας είναι άνθρωπος και μοιράζεται τις ίδιες επιθυμίες και ανάγκες.
Και νομίζω ότι είναι κάτι που πρέπει να γιορτάσουμε.
Η σημείωση του Matt: Πριν όλοι φρικάρουν στα σχόλια, επιτρέψτε μου να είμαι σαφής: Δεν λέω ότι η παγκοσμιοποίηση είναι όλα τα ουράνια τόξα και τα μονόκερα. Υπάρχουν πολλά προβλήματα με τις πολυεθνικές εταιρείες, συγκεκριμένα, όταν πρόκειται για φόρους, εργασίας και πόσα χρήματα διατηρούν σε μια χώρα. Υπάρχουν επίσης πολλά περιβαλλοντικά και κοινωνικά προβλήματα που σχετίζονται με την εξωτερική ανάθεση. Αυτά είναι σημαντικά κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν πολιτικά, ώστε όλοι να μπορούν να μοιράζονται τα οφέλη ενός πιο παγκοσμιοποιημένου κόσμου. Δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν προβλήματα. Αλλά αυτή η ανάρτηση είναι απλώς να εξετάσουμε το θέμα από την προοπτική του ταξιδιώτη.
Πώς να ταξιδέψετε στον κόσμο σε 50 $ την ημέρα
Ο οδηγός χαρτιού του New York Times για το World Travel θα σας διδάξει πώς να κυριαρχήσετε την τέχνη του ταξιδιού, ώστε να βγείτε από το πεπατημένο μονοπάτι, να εξοικονομήσετε χρήματα και να έχετε μια βαθύτερη ταξιδιωτική εμπειρία. Είναι ο Οδηγός Σχεδιασμού Α για τον Ζ, που το BBC κάλεσε την “Βίβλο για ταξιδιώτες του προϋπολογισμού”.
Κάντε κλικ εδώ για να μάθετε περισσότερα και να αρχίσετε να το διαβάζετε σήμερα!
Κλείστε το ταξίδι σας: Συμβουλές και κόλπα υλικοτεχνικής υποστήριξης
Κλείστε την πτήση σας
Βρείτε μια πτήση χαμηλού κόστους χρησιμοποιώντας το Skyscanner. Είναι η αγαπημένη μου μηχανή αναζήτησης επειδή αναζητά ιστότοπους και αεροπορικές εταιρείες σε όλο τον κόσμο, ώστε να γνωρίζετε πάντα ότι δεν αφήνεται η πέτρα.
Κλείστε το κατάλυμα σας
Μπορείτε να κλείσετε το ξενώνα σας με το Hostelworld. Εάν θέλετε να μείνετε κάπου εκτός από έναν ξενώνα, χρησιμοποιήστε το Booking.com καθώς επιστρέφουν σταθερά τις φθηνότερες τιμές για τους ξενώνες και τα ξενοδοχεία.
Μην ξεχνάτε την ασφάλιση ταξιδιού
Η ταξιδιωτική ασφάλιση θα σας προστατεύσει από ασθένεια, τραυματισμό, κλοπή και ακυρώσεις. Είναι ολοκληρωμένη προστασία σε περίπτωση που οτιδήποτε πάει στραβά. Ποτέ δεν πηγαίνω σε ένα ταξίδι χωρίς αυτό, όπως έπρεπε να το χρησιμοποιήσω πολλές φορές στο παρελθόν. Οι αγαπημένες μου εταιρείες που προσφέρουν την καλύτερη υπηρεσία και αξία είναι:
SafetyWing (καλύτερο για όλους)
Ασφαλίστε το ταξίδι μου (για όσους άνω των 70)
Medjet (για πρόσθετη κάλυψη εκκένωσης)
Είστε έτοιμοι να κλείσετε το ταξίδι σας;
Ελέγξτε τη σελίδα πόρων μου για τις καλύτερες εταιρείες που θα χρησιμοποιήσετε όταν ταξιδεύετε. Παραθέτω όλα αυτά που χρησιμοποιώ όταν ταξιδεύω. Είναι το καλύτερο στην τάξη και δεν μπορείτε να πάτε στραβά χρησιμοποιώντας τα στο ταξίδι σας.