Updated: 11/11/2018 | November 11th, 2018
“Let’s go hiking in Arenal,” I said one early morning at breakfast.
“OK, we’ll go after lunch,” said Gloria and Lena. Gloria was a thirty-something olive skinned Spanish woman and her pal Lena, a short Latino with jet black hair from Chicago. Both were the only native Spanish speakers on the tour and helped me greatly improve my Spanish.
“Gracias,” I replied.
We were in Arenal, a small town up in central Costa Rica famed for its active volcano of the same name, caving, lake, hot springs, and gigantic waterfall. It was a stop on everyone’s itinerary, a place to embrace that pura vida lifestyle. during the day, smoke rose from the volcano as lava oozed out of it casting a dusty appearance to the mountain. At night, flashes of red let you know lava is oozing down its side.
It was our second day there and I wanted to hike some of the (safe) trails around the mountain and catch the sunset over the lake. Hiking in Costa Rica is one of the top things to do in the country and I wanted to do as much of it as possible.
We told the cab driver we’d be back at the park entrance at six and started off on our adventure to watch the sunset over the lake. We headed into the jungle, which typically quickly thinned out to rocky trails spreading out like spider veins from the side of the mountains. These were remnants of eruptions long past. Dead earth that was slowly coming back to life. We wandered off the train and down these gravel paths, finding where they led. This was an adventure. I felt like Indiana Jones. I jumped over rocks and climbed boulders, getting Gloria and Lena to take photos of me. I followed unknown local animals around.
Returning to the official trail, we walked towards the lake. On the way, we consulted the vague trail map our hotel had given us.
“I think we’re at this cross-section,” I said pointing to a spot on the map. “We passed these lava fields a bit ago so I think if we keep going a little more down that way, we’ll get to the lake.”
Gloria leaned over. “Yeah, I think so too. We have a few hours until sunset so let’s keep hiking. We can loop around these side trails and then get back to the main trail.”
As the sun began to set, we turned back towards the lake.
Consulting our map again, Gloria said:
“Hmm, I think we’re now here.”
We weren’t a 100% sure what cross trail we were on. The map was vague and had little reference to distance.
“Maybe we walk back two junctions and we’ll hit the main trail. There’s this other trail but I dunno if we are close.”
As we consulting this map, a few hikers passed us.
“Excuse, can you tell us where we are? Which way to the lake?,” I asked.
“Just go back and take a left at the sign,” said one of the guys as he passed, gesturing vaguely as he pointed.
“Εντάξει ευχαριστώ!”
As they continued on, we looked at the map.
“If he said that way, then we must be at this crossroads,” I said pointing to a junction closer to the main path. “That left must be this other path we were just looking at.”
We proceeded in the direction he told us and took a left.
But, instead, our trail instead kept going and we soon found ourselves deeper into the forest. There was no junction, no turn-off. Our guess at the junction was wrong. As the sun set overhead and sky turned a deep pink, we became more and more lost. We went down trails that ended abruptly. We doubled back, found new trails but kept going around in circles. Day turned into night. Mosquitoes came out to hunt their confused prey (us), and animals came out to frolic, no longer scared off by a thousand hiking tourists.
Twilight set in and our flashlights batteries died. All we had to guide us was the light from our cameras. We had no food or water. This trip was only supposed to last a couple of hours. We were unprepared.
“We need to find a point that we recognize and then work from there. We’re going around in circles,” Lena said.
Αυτή είχε δίκιο. We were making no progress.
The thought of spending a night in the jungle was making us edgy. Our tour group would be feasting on a substantial dinner while we found our way out of this mess. would we have to spend the night here? When would they start to worry about us? would it be too late by then? The park wasn’t that big but we were essentially wandering in the dark.
We came to a fork in the road.
“I remember this place,” I said.
“I think we go….that way,” I said pointing to another path. “The map shows a dirt road at the end. roads mean cars. automobiles mean people. people means back in time for dinner.”
“Let’s hope,” replied Gloria.
Following the trail, we eventually came to a dirt road. It was on the map and had a science station marked on it. One way led to it, the other to the main road. Figuring we were at least in the right direction, we turned left into the darkness.
We’d picked the wrong way though. in front of us was the gate to the science station. ConversiNG στα ισπανικά με την φρουρά, η Gloria και η Lena του είπαν την κατάστασή μας. Μας πληροφόρησε ότι δεν μπορούσαμε να καλέσουμε μια καμπίνα από εκεί και θα έπρεπε να περπατήσουμε είκοσι λεπτά πίσω στον κεντρικό δρόμο, να προσπαθήσουμε να πιάσουμε εκεί ή να περπατήσουμε πίσω στην πόλη.
Ο δρόμος ήταν άδειος όταν φτάσαμε εκεί. Κουρασμένος και πεινασμένος, ξεκινήσαμε τη μακρά βόλτα μας στο σπίτι στη σιωπή. Τελικά, ένα αυτοκίνητο μας πήρε.
Μόλις μέσα στο εσωτερικό, γινόταν και πάλι κινούμενος, μιλώντας και γελώντας για όλη την εμπειρία.
“Ξέρεις, αναδρομικά, έχουμε μια καλή ιστορία για να πούμε στην ομάδα”, δήλωσε ο Gloria. Είχε σιωπήσει με θυμό κατά τη διάρκεια της βόλτας.
“Χαχα! Ναι, αλλά πρώτα πρέπει να φάω “, απάντησε η Λένα. “Πεθαίνω της πείνας.”
Πίσω στο ξενοδοχείο, η ομάδα μας ήταν σε επιδόρπιο. Όλοι μας κοίταξαν στα βρώμικα ρούχα μας και ρώτησαν: “Πού ήσουν εσύ; Γιατί χάσατε το δείπνο; ”
Κοίταξα το καθένα.
“Είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά πρώτα χρειαζόμαστε κάποιο φαγητό. Είμαστε λιμοκτονούν “, είπαμε με ένα χαμόγελο.
Ήταν μια περιπέτεια πεζοπορίας που δεν θα ξεχάσω.
Κλείστε το ταξίδι σας: Συμβουλές και κόλπα υλικοτεχνικής υποστήριξης
Κλείστε την πτήση σας
Χρησιμοποιήστε το Skyscanner ή το Momondo για να βρείτε μια πτήση χαμηλού κόστους. Είναι οι δύο αγαπημένες μου μηχανές αναζήτησης επειδή αναζητούν ιστοσελίδες και αεροπορικές εταιρείες σε όλο τον κόσμο, ώστε να γνωρίζετε πάντα ότι καμία πέτρα δεν αφήνεται. Ξεκινήστε με το Skyscanner πρώτα, αν και επειδή έχουν τη μεγαλύτερη εμβέλεια!
Κλείστε το κατάλυμα σας
Μπορείτε να κλείσετε το ξενώνα σας με το Hostelworld καθώς έχουν το μεγαλύτερο απόθεμα και τις καλύτερες προσφορές. Εάν θέλετε να μείνετε κάπου εκτός από έναν ξενώνα, χρησιμοποιήστε το Booking.com καθώς επιστρέφουν σταθερά τις φθηνότερες τιμές για τους ξενώνες και τα ξενοδοχεία χαμηλού κόστους. Τα αγαπημένα μου μέρη για διαμονή είναι:
Arenal Backpackers Resort.
Howler Monkey Hostel
Μην ξεχνάτε την ασφάλιση ταξιδιού
Η ταξιδιωτική ασφάλιση θα σας προστατεύσει από ασθένεια, τραυματισμό, κλοπή και ακυρώσεις. Είναι ολοκληρωμένη προστασία σε περίπτωση που οτιδήποτε πάει στραβά. Ποτέ δεν πηγαίνω σε ένα ταξίδι χωρίς αυτό, όπως έπρεπε να το χρησιμοποιήσω πολλές φορές στο παρελθόν. Οι αγαπημένες μου εταιρείες που προσφέρουν την καλύτερη υπηρεσία και αξία είναι:
Πτέρυγα ασφαλείας (για όλους κάτω από 70)
Ασφαλίστε το ταξίδι μου (για όσους άνω των 70)
Medjet (για πρόσθετη κάλυψη επαναπατρισμού)
Ψάχνετε για τις καλύτερες εταιρείες για να εξοικονομήσετε χρήματα;
Ελέγξτε τη σελίδα πόρων μου για τις καλύτερες εταιρείες που θα χρησιμοποιήσετε όταν ταξιδεύετε. Παραθέτω όλα αυτά που χρησιμοποιώ για να εξοικονομήσω χρήματα όταν είμαι στο δρόμο. Θα σας εξοικονομήσουν χρήματα όταν ταξιδεύετε επίσης.
Θέλετε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Κόστα Ρίκα;
Να είστε βέβαιος να ελέγξετε τον ισχυρό οδηγό προορισμού μας για την Κόστα Ρίκα για ακόμη περισσότερες συμβουλές σχεδιασμού!
Φωτογραφία: 2 – Ariana